Het gevoel dat ik heb is er eentje van rust en dat komt door jullie. Ik besef wel -het is nog maar 1 dag geleden en het slechte gevoel kan nog komen – maar ik ben in ieder geval niet getraumatiseerd buitengekomen. ….

…Ik vond het gesprek ook weer geruststellend –geen veroordeling, maar me toch nog even duidelijk laten voelen wat er in me omgaat. En dat vind ik nodig, ook voor nadien…

…En dan was er natuurlijk de ingreep zelf. Het meest frappante was voor mij het lichamelijk contact. Een hand van elk van jullie op elk van mijn benen, heel rustgevend en verzekerd. Het gaf mij het gevoel van een schouderklopje: zoiets van hé je mag er nog wel zijn hoor!

… Het grappigst vond ik het ‘afleidingsmaneuver’, mij aan de praat houden, zodat ik niet te veel op pijn & ingreep kon letten. Ik was me daar heel goed van bewust en dat deed me eigenlijk wel beter, wat dan ook duidelijk zijn effect had.